Wijkbewoners vertellen

Mevrouw Sikkink en mevrouw Spijkerboer vertellen (in 2013) over het wonen in het Zaalbosgebied.

Zowel mevrouw Sikkink als mevrouw Spijkerboer wonen al vanaf het begin in het tweede gedeelte van de Zaalboslaan.
In de zomer van 1961 zijn ze in de toen nieuw gebouwde huizen komen wonen. Mevrouw Sikkink met haar man en dochtertje op nummer 30 en mevrouw Spijkerboer met man en dochtertje op nummer 34. De drie kinderen, die beide echtparen kregen, speelden vaak met elkaar en kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer. Hierdoor hadden en hebben de 'bijna' buurvrouwen veel contact met elkaar. Samen halen ze herinneringen op aan die leuke tijd.

"Toen we een huis zochten, ontdekten we dat er vergaande bouwplannen waren voor de uitbreiding van het reeds bestaande gedeelte van de Zaalboslaan. 'Wij hadden meteen een goed gevoel bij dit wijkje', vertelt mevrouw Sikkink. Ook voor het echtpaar Spijkerboer was snel duidelijk dat ze hier graag wilden wonen. De huizen stonden te koop voor ƒ25.000, de hoekhuizen waren iets duurder ƒ27.500. Bij de huizen was een garage beschikbaar. De huizen iets verderop waren huurhuizen en daar woonden vooral 'AKU mensen'. De architect van de huizen was Vincent Bijl. De architect van de huizen aan de overkant was van W. van Mourik.

In de tuin van de familie Spijkerboer stonden 5 berken. De enige bomen, die tijdens het bouwen van de woningen zijn blijven staan en inmiddels zijn uitgegroeid tot 'flinke jongens'.
Bij de familie Sikkink in de voortuin lag een vijver. De vijver was oorspronkelijk een wel van waaruit een beek door de achtertuinen liep. De beek is op verzoek van bewoners gedraineerd in verband met gevaar voor de vele kleine kinderen. Er was eens een jongetje in de vijver gevallen. Gelukkig liep het goed af.
Meneer Delmaar (nr. 36) heeft er een keer goudvissen in de vijver losgelaten. Bij de bouw van het W.M.G. gebouw raakte de vijver steeds leger. Meneer Delmaar werd geroepen om zijn vissen te redden.
Daarna konden de familie Sikkink en hun buren op nr. 32, de heer en mevrouw Tempelaars, het inmiddels door de Gemeente gedempte terrein kopen en bij hun voortuin trekken. Beide families bewaren nog steeds een goede herinnering aan het oudere echtpaar Tempelaars, dat tot op hoge leeftijd tussen hen in woonde.

In 1972 werd er bij de familie Spijkerboer aan de achtergevel drie meter aangebouwd. Bij het graven, precies onder de zandbak van de kinderen, kwam een granaat tevoorschijn. De aannemer, die kwam aangelopen om het te vertellen, zei: 'Het had kunnen gebeuren dat uw hele achtergevel er vanzelf uit had gelegen'. De granaat is door de opruimdienst onschadelijk gemaakt.

Op 30 juni 1981 schreef journalist G. Pen een heel artikel in de Velpsche Courant met de titel: Velpenaar H.C. Sikkink "OP DEN DUUR VOORDELIGER DAN GASVERWARMING". Het artikel ging erover dat bij de familie Sikkink en bij de familie Spijkerboer als experiment drie zonnecollectoren op het dak geplaatst waren, een voor die tijd revolutionair initiatief. De heer Sikkink werkte jarenlang bij DRU. De DRU was betrokken bij nieuwe ontwikkelingen op het gebied van verwarmingsapparatuur. Op den duur zou verwarming van de woning en van het huishoudelijk water door middel van zonnecollectoren voordeliger zijn dan via gasverwarming.

In de begin tijd was het niet erg dat er geen winkels in de buurt waren. Bakker Borggreve, groenteboer de Wilde en de melkboer Bremer kwamen aan de deur. Eind zeventigerjaren kwam supermarkt Bloemhof (later Golff). Op de foto de broodkar van bakker Borggreve met Marius Spijkerboer.

Oppas voor onze kinderen hadden we niet vaak nodig. Er waren in die tijd altijd buren die een 'oogje in het zeil hielden'. Hiervoor waren lange babyfoonlijnen aangelegd. Het was een heel kinderrijke buurt. De kinderen hadden hier veel gelegenheid om heerlijk te spelen. Er werd ook veel gerolschaatst op straat. Het verkeer was veel rustiger dan tegenwoordig.
Als het had gesneeuwd gingen ze sleetje rijden in de laan en waren ze kwaad als de Gemeente kwam om te strooien.
De kinderen gingen ook vaak spelen op de plek waar nu het 'Vitens' gebouw staat. Ze waarschuwden elkaar met de mededeling: 'Oei, daar komt Lange Trip aan'. (De heer Lamam Trip van de Arnhemsestraatweg 27).
Achter Nord-West aan de Arnhemsestraatweg stonden vaak afvalbakken met schoenen. De kinderen keken graag wat er in zat en visten er wat uit. Op een keer kreeg de heer Sikkink te horen: 'Nog één keer, en ik sluit uw zoon op in het kolenhok.'
De kinderen gingen ook kikkervisjes vangen in de sloot bij de spoorlijn, die langs de Rozenhagelaan loopt. Momenteel spant de Stichting Geen Noordtak Velp zich in om de dreiging van het toenemende goederenvervoer tegen te houden.
In de winter kregen de jongste kinderen op de vijver van de Roo hun eerste schaatslesjes.
In de jaren '60 en '70 kwam op zaterdag altijd een draaiorgel in de wijk. De kinderen renden dan naar buiten. Dat was ook het geval als de ijscoman kwam. In het begin van de jaren '70 was het autoloze zondag en rolschaatsten de kinderen op de Arnhemsestraatweg.

De meeste kleuters gingen naar de Nutskleuterschool in de Parkstraat en hierna naar de Casimirschool. Het schoolhoofd was toen de heer Kits. Zoon Haico heeft eens van Atje Keulen Deelstra een medaille omgehangen gekregen omdat hij bij de rolschaatswedstrijd, die indertijd jaarlijks op het schoolplein gehouden werd, de zilveren medaille had gewonnen.

Guido Sikkink en Haico Spijkerboer hebben nog een keer de krant gehaald toen ze in de winter van '79/'80 een enorme sneeuwmuur in de tuin gemaakt hadden.
Toen de kinderen ouder werden gingen ze tennissen en hockeyen op Beekhuizen en 's zomers geregeld naar het prachtig gelegen zwembad Beekhuizen. Wat een verlies dat dit zwembad werd opgeheven.

Of er nog bekende buurtgenoten waren? Ja, meneer de Vries speelde jaren voor Sinterklaas in Velp. De aankomst, bij het helaas verdwenen oude monumentale stationnetje, was een belevenis.

Wij hebben als enigen, die hier vanaf het begin wonen, de buurt natuurlijk erg zien veranderen. Tegenwoordig werken de meeste jonge vrouwen, de laan staat 's avonds vol auto's en het lawaai van de snelweg is behoorlijk toegenomen. Jammer, dat er ter hoogte van ons wijkje geen geluidsschermen zijn geplaatst.
Gelukkig is er nu weer meer onderling contact, doordat enkele nieuwe bewoners in de zomer van 2012 en ter gelegenheid van het nieuwe jaar 2013 een gezellige tuinbijeenkomst organiseerden, wat zeer gewaardeerd werd.
De Zaalboslaan is na meer dan 50 jaar nog steeds een prettige woonplek voor ons."

Willem van Lith vertelt:

Eerst heb ik vanaf 1975 samen met mijn vrouw op de Rozenhagelaan nummer 31 gewoond. Maar hier hadden we altijd ‘natte voeten’. Het huis was altijd vochtig, de schimmel zat zelfs onder de eiken salontafel. Ons huis stond precies op het laagste punt in de wijk. Het verschil in hoogte vergeleken met de buren is al 40 cm. En van de voor naar de achtertuin is het hoogte verschil wel een meter. Ik hoefde zelfs in droge zomers nooit de tuin te sproeien, het gras bleef altijd groen. Er is twee keer gedraineerd, maar ze konden niet door de leemlaag heen, de klachten bleven. Toen er gaten in de muur werden geboord om het vocht uit de muur te halen kwam het water met kracht uit de spouwmuur vandaan. Later bleek dat ons huis precies gebouwd was op een oude watergang van de vijver van Daalhuizen naar Larenstein. Dit is op oude kaarten goed te zien. Er is ook een ‘duiker’ (een kokervormige constructie, in een weg of toegangsdam, die bedoeld is om wateren met elkaar te verbinden) gevonden. De ‘natte voeten’ waren dus wel te verklaren, toch zijn we in 1985 naar nummer 27 verhuisd. We dachten eindelijk rustig te kunnen wonen, maar dat liep anders.
Eerst huurden we nog totdat de gemeente de huizen te koop aanboden. Er was nog geen schoon grond verklaring nodig, maar de gemeente liet op voorhand wel monsters nemen. De bodem bleek vervuild, er werd o.a. lood en PAK’s aangetroffen. (PAK’s, zijn Polycyclische Aromatische Koolwaterstoffen (bv. Als kooltjes niet helemaal verbranden)) De hele tuin moest een meter diep afgegraven worden. Er is 100 m2 gesaneerd. Ook dit bleek verklaarbaar. Precies op de plek van dit huis stond tijdens de bouw van de huizen in het Zaalbosgebied een bouwkeet. En vroeger werd er in bouwketen gestookt met eierkolen, en werd er divers afval rond de keet verbrand.
Ondanks alles wonen we hier met veel plezier. Het is een hele leuke wijk. Eerst woonden er veel ouderen, een onderwijzer, een politieman, een brandweerman. De mensen waren op zichzelf. Toen Joop en Mieke Kemp hier kwamen wonen veranderde dat. Er kwamen steeds meer contacten. Bijvoorbeeld bij de jaarwisseling en elk jaar organiseerden we een buurt barbecue. In de loop der tijd kwamen er steeds meer mensen bij en ontstond er een echt buurtgevoel van mensen in en om de Rozenhagelaan. In de vakantie periode letten we erg op elkaars huizen. Er wordt een heel schema opgesteld van wie er wanneer op vakantie is en een ander op het huis past. Als dit geen buurtpreventie is …..  Als het blad van de bomen valt is Din van de Weert de eerste die de gemeente belt dat de straten weer geveegd moeten worden. Fietsers komen vanaf de Arnhemsestraatweg regelmatig hard naar beneden gesuisd en als er dan veel nat blad ligt gaan ze in de bocht van de Rozenhagelaan onderuit. Het was zelfs zo erg dat er dan regelmatig spiegels van de geparkeerde auto’s werden gereden.

Karin vertelt over de speeltuin aan de Zaalboslaan

Begin 2006 constateerden Karin van Roekel en Pauline Elderman dat er in het Zaalbosgebied geen enkele kindvriendelijke voorziening was. In die jaren woonden er in de wijk 52 kinderen in de leeftijd van 0 – 12 jaar, met in de Zaalboslaan de meeste, 24 kinderen. Voldoende reden voor Karin en Pauline om zich in te zetten het grasveld aan de Zaalboslaan om te toveren tot een speelgelegenheid voor jongere kinderen.In samenspraak met de gemeente Rheden, vroegen ze medewijkbewoners middels een invulformulier naar hun mening. Een overgrote meerderheid bleek voor te zijn. Er zijn door de gemeente diverse informatieavonden voor omwonende georganiseerd om de plek en de invulling te bepalen. Ook aspecten als verkeer, onderhoud, honden en bestemmingsplan kwamen aan de orde.
Op 14 juni 2007 maakt Karin van Roekel gebruik van het spreekrecht voor de raadsvergadering en houdt een pleidooi voor de nieuwe speelplaats. Dit naar aanleiding van de tussennotitie 'R(h)eden te meer om te spelen'. Uiteindelijk stemt de gemeente toe met een budget van € 4500.-- voor het inrichten van het speelveld. Dit lijkt veel geld, maar speeltoestellen kosten veel. Er kunnen drie eenvoudige speeltoestellen worden aangeschaft.

Uiteindelijk zijn in februari 2008 de speeltoestellen geplaatst en op 1 maart met een openingsfeestje officieel in gebruik genomen. De Belangenvereniging Daalhuizen-Velp had hier nog een kleurplatenwedstrijd aan gekoppeld, waarbij de kinderen een leuke attentie konden winnen. Van de gemeente waren aanwezig beleidsmedewerkster spelen en groen, Mw. M. Rooze en de wethouder Dhr. H. Elsenaar. De wethouder overhandigde alle aanwezige kinderen een zak popcorn.

In maart 2009 werd er nog een bankje geplaatst door de gemeente Rheden.
Gezien de inspanningen van Karin van Roekel zou volgens wijlen Lucie Dekker van de Belangenvereniging Daalhuizen-Velp het speelveldje het 'Karin van Roekel pleintje' moeten heten.