Rusthuis Rosendaal
Dit pand is in 1904 gebouwd als Rusthuis. Dit staat vermeld op de afbeelding. Volgens kadastrale gegevens was Aaltjen Stroom-Demmink, pensionhoudster, de eerste eigenaar. In 1908 kwam het pand in handen van de NV Maatschappij van onroerend en roerend goed. Toen werd vastgelegd dat het om Rusthuis Pension 'Rosendaal' ging. Dit duurde niet lang, want in 1910 werd Roeland Willem de Haas, kok van beroep, eigenaar. Een jaar later diende hij een aanvraag in voor het verbouwen van een bestaande schuur tot bakkerij of keuken, achter pension Nieuw Rozendaal aan de Rozendaalschelaan (GA 2503-2172/410).
Nieuw Rosendaal
Het pension kende vervolgens verschillende eigenaren, D. (Dirk) van Dommelen, diens weduwe Cornelia Thiele en van 1923 tot 1962 de familie Kleinhout (Willem Evert). In 1923 werd pension Vredelust vanuit De Steeg verplaatst naar pension Nw. Rosendaal. De advertentie komt uit het boek De Parel van de Veluwe 1923.
In 1963 was Hindrika van der Molen, weduwe van Jan Kleinhout nog even eigenaar. Ze waren van gereformeerde huize.
De onderstaande foto is van voor de oorlog, links naast het huis staat een rij bomen waar je de Jan Luykenlaan inkijkt. Het is helaas niet te lezen, maar waarschijnlijk staat er een naam op het bord midden op de gevel. Rechts boven op de foto staat 'Pension Rosendaal'. Midden op de foto voor het huis staan twee mensen. Opvallend is de prachtige serre. De foto komt van archieven.nl.
In de krant De Standaard van 25-6-1936 staat:
"Zomer-en Winterverblijf,
Kamers met serre en balcon,
Pensionprijs 3,50 gulden p. p. p. d."
In het adresboek van 1936 staan mej. S.A. van Steijn, mej. E.S.A. Duijvené de Wit en meneer J.J. Duijvené de Wit als bewoners vermeld. De linker advertentie is van ongeveer 1915. De rechter advertentie komt uit de Velpsche Courant uit 1940.
 |
|
|
 |
 |
Tattie Home
Na de familie Klein is het pension overgegaan naar de moeder van mevrouw L.P. Schilham. Moeder was van Indische afkomst. Vader was overleden in de oorlog, maar niet in het Jappenkamp. Moeder en dochter Lizzy hebben wel in het kamp gezeten. Lizzy is na de oorlog naar Nederland gekomen voor haar studie. Ze ging naar de H.B.S. en volgde hierna de opleiding tot verpleegster. Dit werk viel haar zwaar, ze had last van haar rug, omdat ze in het Jappenkamp veel rijstzakken heeft moeten sjouwen. Na het behalen van haar diploma heeft ze tijdelijk ander werk gedaan, totdat ze in 1963 samen met een 
vriendin, Christina Duijn, het pension kocht van haar moeder. Ze noemde het pension ‘Tattie Home’. Uiteindelijk zette zij het persoonlijk geleid bejaardentehuis zelfstandig voort en kwam het eigendom op haar naam (vanaf 1975). Haar moeder bleef in het huis wonen. Zelf woonde ze in een aanbouw achter het huis. Voor de dagelijkse werkzaamheden had ze personeel in dienst. Ze zorgde graag voor de mensen en hield ook van dieren. Achter het grote huis stond een prachtige volière.
Op de foto is het pension te zien in volle bedrijvigheid. De naam Tattie Home is zichtbaar. De foto is ter beschikking gesteld door de heer en mevrouw Berends en gemaakt door de heer G.W. Berends.
Toen de nieuwe regels voor de bejaardentehuizen van kracht werden kon Lizzy niet aan alle eisen voldoen en heeft ze haar werkzaamheden langzaam afgebouwd. In 1988 kocht ze alvast een woning aan de Enkweg op nummer 23, maar ging er pas wonen toen haar moeder overleed. Ze koos het huis aan de Enkweg omdat zij in geval van nood snel aanwezig kon zijn in Tattie Home. De laatste bewoners zijn naar andere huizen gegaan. Het huis Tattie Home heeft voor Lizzy altijd heel veel betekend. Zij heeft het huis zo genoemd uit eerbetoon voor haar vader, het betekent ‘Vaders Huis’. Het was een monument voor haar vader. Bij alles wat ze deed vroeg ze zich af wat vader ervan gevonden zou hebben. Het ging haar dan ook aan het hart dat ze het uiteindelijk moest verkopen. In 1990 was ‘Tattie Home’ leeg, en verkocht Lizzy het aan een projectontwikkelaar.
Er zijn nog spullen uit het huis terecht gekomen bij mensen uit de wijk. Jan en Hennie Lijkendijk hebben een stuk hek, de fa
milie Vredenberg heeft een lamp als aandenken en bij haarzelf kwam de windwijzer, de draak van Tattie Home, op de schuur te staan. Deze is vanaf de Enkweg goed te zien, zie de foto gemaakt door Gerard Burgers.
In het oorspronkelijke pension is nog brand geweest, hoewel het al verkocht was heeft Lizzy er met tranen in de ogen naar staan kijken. Hierna is het voormalige pension afgebroken. Nu staat hier, nummer 43, een nieuw appartementencomplex. Volgens zeggen hangt in de hal van het complex een schilderij van Tattie Home, dat geschonken is door Lizzy Schilham.
Na haar arbeidzame leven heeft Lizzy een stichting opgericht zodat de kinderen in en rond haar geboorteplaats in Indonesië naar school konden gaan. Ze leefde eenvoudig, maar maakte regelmatig een reis naar haar geboorteland. Lizzy heeft nog jaren met haar hondjes op de Enkweg gewoond, ze is in 2005 overleden.
Mevrouw Vredenberg heeft de informatie over Tattie Home beschikbaar gesteld.
Eén van de bewoners van Tattie Home was mevrouw Van Sminia. Douaière C.C. Van Sminia-Van Hoboken, was de eigenaresse van het uit 1834 daterende Landgoed "De Valkenberg". Ze kwam uit een rijke Rotterdamse redersfamilie en het is mogelijk dat zij het landgoed, in die tijd ruim 57 ha groot, als huwelijksgeschenk gekregen heeft van haar vader. Ze was de echtgenote van jonkheer W.W. van Sminia, die in 1941 overleed.
Na de oorlog wilde mevrouw niet meer in het pand wonen omdat er Duitsers in gezeten hadden. Zij is in een ander huis op het landgoed gaan wonen en later, toen haar gezondheid achteruit ging, heeft ze haar intrek genomen in pension Tattie Home in Velp.
Jonkheer J.N. van der Does, chirurg en commissaris van het Rode Kruis in Gelderland, zocht haar regelmatig op en nam haar dan mee in zijn auto naar "De Valkenberg". Ze schonk het huis in 1964 aan het hoofdbestuur van het Rode Kruis. In juni 1966 werd het huis -verbouwd en gemoderniseerd- als vakantieverblijf voor gehandicapten in gebruik genomen. Dokter Van der Does kocht het achterste deel van het terrein, het bos en ging daar wonen.